ஆவினன் பற்றி அறிக

சித்தர்களின் பிறவா நிலை

மரணமில்லா பெருவாழ்வு, சாகாக்கலை என்றெல்லாம் சொல்லிய ஞானிகள், சித்தர்கள் யாரும் இப்போது இல்லையே. என்றால் அவர்கள் மரணமடைந்து விட்டார்களா? இதை புரிந்து கொள்வதில் ஏற்படும் தவறாகும். மறுபடியும் பிறக்கப் போகிரவர் சாகிரார். பிறப்பை அறுத்தவர் மரணத்தை வெல்கிறான். அதாவது அவர் சாவதில்லை. இறைநிலையோடு இணைகின்றான். இது தான் உண்மையாகும். வினை மயமான இந்த உலகில் ஏற்படும் இன்ப, துன்ப அனுபவங்களில் இருந்து விடுபட்டு ஆனந்தமயமான பரம்பொருளோடு இணைய வேண்டும். என்பது தான் அனைத்து சாதனங்களின் நோக்கமாக இருக்கிறது. அப்படி இருக்க, சாகாமல் பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் வாழ வேண்டும் என்று ஆசைப்படுபவன் எப்படி ஞானியாக ,சித்தராக ஆக முடியும்? நிச்சயமாக அவர்கள் கூறும் கருத்துக்களின் உண்மைப் பொருளை தவறாக பொருள் கொள்வதே இத்தகைய கேள்விகளுக்கு காரணமாக இருக்கின்றது. சித்தம் தெளிந்தவர் சித்தர். மெய்ப்பொருள் பற்றிய ஞானத்தை அடைந்தவர்கள் ஞானி. அதற்கான முயற்சிகளில் ஏதேனும் ஒன்றை கடைபிடிப்பவர் யோகி .ஆழ்ந்த தவம் செய்பவர் தவசி. இத்தகைய முயற்சிகளில் மனதை செலுத்தி முனைப்புடன் செயல் படுபவர் முனிவர். இத்தகைய நிலைப்பாடுகள் அனைத்தும் நோக்கமும், முடிவும் ஒன்றுதான். அது தான் முக்தி. முக்தி என்பது இறைநிலையோடு இணைந்து விடுவதுதான். சித்தர்கள் ,ஞானிகள் மனநிலைக்கும் நமது மன நிலைக்கும் வேறுபாடு நிறைய உள்ளது. அவர்கள் நிறை நிலையில் நின்று சொல்லும் வார்த்தைகளை,உவமைகளை நாம் குறை நிலை மனதை கொண்டு பொருள் கொள்கிறோம் .எனவே அவர்கள் கூறும் உண்மைகள் நமக்கு சரிவர விளங்குவதில்லை. அவரவர் அறிவின் தரத்திற்கு ஏற்ப பொருள் கொள்கின்றோம்.

அத்தகைய மேன் மக்கள் அனைவரும் நம்மைப் போல உடலெடுத்து வந்தவர்கள் .ஆனால் நம்மைப் போல உலக ஆயத்தின் உழலாமல் அவர்கள் பிறவியின் பெரும் பயனை அடைவதற்கு பாடுபட்டார்கள் .அதன் பயனாக இறைநிலையின் இணைந்துட்டார்கள். இதுதான் உண்மை. பிறகு அவர்களை காணவில்லையே, என்று தேடுவது அறியாமை அன்றி வேறென்ன. சாதனங்களால் பக்குவப்பட்ட மனதை ஒரு முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி என்று கொள்ளலாம். வானத்தில் இருக்கும் சூரியனோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் இந்த கண்ணாடி ,அணுவிலும் சிறியதாகும். என்றாலும் கூட அந்த சூரியனை இந்த கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்க செய்யமுடியும். சரியான கோணத்தில் பிடிக்கும் பொழுது அந்த கண்ணாடி நிஜ சூரியனுக்கு நிகராக பிரகாசிக்கிறது. இதை வைத்து நிஜ சூரியனும், பிம்பமும் ஒன்று என்று சொல்லிவிடமுடியுமா? முடியாதல்லவா. அத்தகைய நிலைதான் ஞானிகள் உடையது. அவர்கள் மனதை அவர்கள் சரியான கோணத்தில் செளித்தியதின் பயனாக வாழும் காலத்தில் அவர்கள் பரம்பொருள் தன்மையை பிரதிபலித்தார்கள்.ஆனால் அவர்களும் பரம்பொருளும் ஒன்றல்ல .அவர்கள் ஜீவாத்மா தான். ஆனால் அதே கண்ணாடி சூரியனுடைய அம்சமான பெரு நெருப்பில் போட்டு விடுவோமேஆனால் சிறிது நேரத்திற்குள் அது தன் சுய வியக்த்தியை இழந்து உருகி போய் விடும். அதற்குப் பிறகு கண்ணாடியும் இல்லை, அது சூரியனை பிரதிபலிக்கவும் முடியாது .அதுபோல மாசுபடிந்த மனதிலும் கூட ,பரமாத்மாவின் பிரகாசம் ஒளிர தான் செய்கிறது. மனம் சுத்தி அடைந்துவரும் அளவு, பரமாத்மாவின் பிரகாசம் மேலும் ஒளிரும். அத்தகைய மனமானது பனித்துளியை போன்றது. சூரியனது ஒளி இல்லாத அதிகாலை வேளையில், பணி ஒரு புல்லின் மீது படிந்து, துளியாக மாறுகிறது. சூரியன் உதயமான பிறகு பார்த்தால் அந்த பனித்துளியும் தனக்குள் ஒரு சூரியனை பிரதிபலிக்கிறது. சூரியனின் வெப்பம் ஏற ஏற பனித்துளி மறைந்து போய்விடுகிறது. அதனுள் பிரகாசித்த சூரியனின் பிம்பமும் மறைந்து போய்விடுகிறது .இப்படி நிலையற்ற அந்தகரணத்தில் பிரதிபலிக்கின்ற ஆத்ம சொரூபம் ,சித்தா பாசம் எனப்படும் .அது ஆத்ம ஜோதியில் பிரதிபிம்பம் அவ்வளவுதான் .அது ஆத்மஜோதி ஆகாது. ஆனால் மனதற்றநிலையில் சித்தா பாசம் ஒடுங்கிப் போய் விடுகிறது. நிலைத்த பரம வஸ்து ஒன்றே எஞ்சி நிற்கிறது. அதற்குப் பிறகு ஞானி, சித்தர் என்பதெல்லாம் அங்கே கிடையாது. அவர்கள் பரம்பொருளாகி விடுகின்றனர் .மனோ நாசம் செய்து அந்தப் பரவஸ்த்துவில் ஒன்றுவதே ஞானிகள், சித்தர்களின் நோக்கமாக இருந்தது. நோக்கம் நிறைவேறிய பிறகு அவர்களை இங்கே தேடுவதில் எந்தப்பயனும் இல்லை. எனினும் அவர்கள் காட்டிய வழிகள் நம் முன்னே வெளிச்சமாக விரிந்து கிடக்கின்றது. வாருங்கள் பின்பற்றி வழிநடந்து செய்வோம்.